کلارا آبکار هوُانجانی از خانواده ی نامی آبکاریان جلفای اصفهان بود. ایشان در سال 1916 میلادی (1294 شمسی) در تهران به دنیا آمد. در مدرسۀ ارامنه «داوتیان» (که بعدها کوشش نامیده شد) به تحصیل پرداخت. از سال 1934 پس از اتمام دوره ی مدرسه به مدت سه سال در «هنرستان دختران» هنرآموزی کرد و از سال 1938 (1317 شمسی) در «هنرستان عالی هنرهای زیبا» به تحصیل ادامه داد و موفق به اخذ گواهینامه با رتبۀ ممتاز در رشته ی مینیاتور شد.

کلارا آبکار در دوران مدرسه، نقاشی را نزد مارکار قرابگیان و هاکوپ وارتانیان می آموزد و سپس در هنرستان از محضر استادان مینیاتور هادی تجویدی، علی کریمی،  طاهرزادی بهزاد آمزش های تخصصی تر را دوره می بیند . د ر سال 1320 از طرف وزارت پیشه و هنر گواهینامه مینیاتور ساز درجه یک را گرفت. درسال 1334 به عنوان هنرمند مینیاتور در اداره هنرهای زیبای کشور استخدام و مشغول به کار شد. در سال 1337 درجه لیسانس مینیاتور را گرفت.

کلارا آبکار همزمان با فراگیری مینیاتور و تذهیب د ر محضر استاد حسین کاشی تراش اصفهانی طرح و رسم گره را فرا می گیرد . 

و  نزد استاد محمد مهروان طراح بزرگ تمبر ایران ، نگارگری ایرانی و مینیاتور را فرا گرفت.

دیگر نمایشگاهیی که کلارا آبکار در آن شرکت کرد مسابقه ای بود که «کارل کوپ» برای گردآوری مضامین ایرانی برگزار کرده بود. سیصد نفر از کشورهای مختلف در این مسابقه شرکت کرده بودند و طرح هایی را برای کنده کاری روی ظروف شیشه ئی به نمایش گذاشته بودند. کلارا طرح سیمرغ را عرضه کرده بود و یکی از پنج جایزۀ مسابقه را از آن خود کرد. این طرح را کارخانۀ «استوبین» روی شیشه کنده کاری کرد و بعدها در آمریکا به نمایش گذاشت.

کلارا آبکار در نمایشگاه استان خراسان صحنه های از منظومه ی شیخ صنعان که از  مضامین ارمنی می باشد  را روی گونی به درازای هفت متر و پهنای یک متر و نیم به تصویر درآورده بود.

خانم آبکار در تذهیب ، گره سازی و نقاشی زیر لاکی مهارت وافری داشت ؛ در فضاسازی و ترکیب رنگ نگاره هایش توانا بود و در عین حال آثارش از لطافتی زنانه برخوردارند . مضامین آثارش را بیشتر از ادبیات غنی فارسی برمیگرفت . تذهیب سفید با نقش بته جقه از آثار منحصر به فرد او و به نوعی برند کاری ایشان بود.

 از آثار ایشان می توان، مناظر اسب سواری، طبیعت بی جان، گل ها، آرامگاه خیام و عطار از سوژه های مورد علاقه ی این هنرمند برای کشیدن تابلوی مینیاتوری بود. آبکار همچنین در به تصویر کشیدن مجالس بزم تبحر داشت از تابلوهای معروف او می توان به «انوشیروان و بزرگمهر»، «شکار بهرام»، «یوسف و زلیخا»، «پیرزن و سلطان سنجر»، «مجلس شیخ صنعان»، «دختر ترسا»، «بزم» و «باده عشق» اشاره کرد .

معروف ترین آثار آبکار عبارت اند از: انوشیروان و بزرگمهر، شکار بهرام، یوسف و زلیخا، پیرزن و سلطان سنجر و تاج پیمان (نگین کاری روی نقره). وی همچنین تابلوهای بسیاری در زمینهی تذهیب دارد که تذهیب هشت ظلعی او با طرح بته جقه بسیار معروف است .

بانو کلارا آبکار تا آن زمان بیش از نیم قرن به خلق آثار هنری پرداخته بود. او به د لیل علا قه فراوانی که به کشور و هموطنان خود داشت. در سال 1370 کلیه اثار و خانه خود را جهت برپایی موزه به سازمان میراث فرهنگی کشور تقدیم کرد. و خانه ی شخصی خودشان را نیز اهدا نمودنند، خانه اهدایی به کلاس های آموزش هنر تبدیل شود .

در سال 1367 در حالیکه 73 ساله بود اولین نمایشگاه خود را در موزه هنرهای ملی ایران برگزار کرد که تحسین بسیاری را بر انگیخت .

این هنرمند در سال 1368 در هنگام بازنشستگی موفق به گرفتن گواهی نامه در جه یک استادی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی شد.در سال 1992 میلادی (1372 ه ش.) به همت اداره کل موزه های تهران در مجموعۀ فرهنگی «سعدآباد» موزه ی آثار این هنرمند تأسیس شد، موزه ای که بر آن نام پرافتخار «آبکار» نقش بسته است.

ایشان  ازدواج نکردند و تمام زندگی خود را وقف هنر و عشقی که از دوران کودکی با ایشان همراه بود کردند . ایشان در آذرماه 1374 بیمار شد و در بیمارستان الوند که نزدیک منزلش بود بستری شدند.. حدود 3 ماه کلارا در بیمارستان الوند بودند . و در نهایت کلارا آبکار بعد از خلق آثار بسیار ارزشمند مینیاتور و بر جا گذاشتن اثاری گرانمایه   در بامداد اول فروردین 1375 برابر با 20 مارس 1375 در بیمارستان آریا آرام گرفتند . نامشان جاوید 

منابع : فصلنامه فرهنگی پیمان  _ سایت گالری لیلیت _  همشهری آنلاین _