مکرمه قنبری معروف به" ننه  مکرمه" نامی آشنا برای جامعه ی هنری ایران است. او مشهورترین هنرمند خودآموخته ی ایرانی ست، که در 67 سالگی  بدون داشتن تحصیلات دانشگاهی و سواد خواندن و نوشتن و گذراندن هیچ دوره علمی و آموزشی، نقاشی را شروع کرد. او در خاطراتش می گوید"میخواستم شعر بگویم ولی سواد نداشتم و نقاشی کردم" او خواندن و نوشتن نمی دانست، برای همین بود که کلمه ها و حرف های دل مکرمه به صورت نقش هایی بر دل دیوارها و پنجره ها درآمدند. تمام خانه اش مملو از نقاشی هایی است که هر کدام راوی داستان تلخ و شیرین زندگی او به ویژه ماجرای ازدواجش به شمار می آیند همیشه به اینکه که چرا او را مجبور کردند در سن پایین همسر چهارم مردی میانسال شود، اعتراض می کرد، شاید اگر او حرف هایش را می نوشت، نمی توانست با زبان نقاشی که زبانی جهانی است با مردم دنیا ارتباط برقرار کند، تا جایی که بارها آثارش را به خارج از مرزها ببرند و به نمایش بگذارند.

نقاشی های ننه مکرمه روایتگر داستان مادربزرگ هاست. داستان هایی تلخ و شیرین از سال های دور. او رویاهایش را به تصویر کشید و برای این کار به هیچ چیز جز دلش رجوع نکرد. تاثیر محیط زندگی بر نقاشی های مکرمه قنبری کاملا مشهود است. فعالیت جدی ننه مکرمه در این زمینه از زمانی شروع شد که به خاطر فروخته شدن گاو محبوبش افسرده بود و برای رهایی از این اندوه به نقاشی پناه برد و آنچه را که در دل داشت، روی دیوارها جان بخشید. یکی از فرزندان ننه مکرمه که علاقه ی مادرش به نقاشی را دید، برای او از شهر وسایل نقاشی خرید تا بتواند راحت تر کار کند.

اولین نمایشگاه ننه مکرمه سال 1374 برگزار شد و این نقطه ی آغازی بود بر حضور پررنگش در بسیاری از نمایشگاه های انفرادی و گروهی دیگر. در سال 1391 نمایشگاهی شامل 35 اثر نقاشی از مکرمه قنبری در موزه باورز کالیفرنیا برگزار شد. او در سال 2001 برای برپایی نمایشگاهش به اروپا سفر کرد و به عنوان ( زن سال سوئد) برگزیده شد.

مکرمه آن قدر در مسیر هنری اش مصمم شد که توانست نخستین نمایشگاهش را در یکی از بهترین گالری های تهران برپا کند. برپایی این نمایشگاه آغاز راه شهرت او بود. شهرتی که روز به روز بر آن افزوده شد و نام مکرمه قنبری و نقاشی هایش بر سر زبان ها افتاد.

ابراهیم مختارى مستندساز نیز فیلمى از زندگى و آثار بانو مکرمه با عنوان (خاطرات و رویاها) ساخته که در چند جشنواره جهانى به نمایش درآمده است. این بانوى هنرمند فقید را اکنون جهانیان می شناسند. در بیش از 170سایت گوناگون، بیوگرافى و آثار وى معرفى شده است.

کارشناسان هنری اروپا آثار او را با نقاشی های مارک شاگال، مقایسه می کنند و او را نقاش سبک پست مدرنیسم می دانند. اما آنچه بیش از سبک آثار او جلب توجه می کند، نمود بیرونی احساساتش در این نقاشی هاست. او علاوه بر نشان دادن بخش هایی از زندگی واقعی روستایی، تابلوهایی را خلق کرده که در آن ها، انسان ها از دنیای رئال و واقعی فاصله گرفته اند، اما حالات آن ها برگرفته از همان رویدادهای زندگی مکرمه هستند..

او در  سوم آبان سال 1384 در اثر سکته ی مغزی چشم از دنیا بست و در خانه ی خود میان تمام در و دیوار های نقاشی شده نقاشی شده اش، آرام گرفت